10 آلبوم خاطره انگیز که سی ساله شدند

نگاهی به 10 آلبوم خاطره انگیز که سی ساله شدند

در این مقاله نگاهی به 10 آلبوم خاطره انگیز که سی ساله شدند می اندازیم و سعی میکنیم خاطرات این آلبوم ها را زنده کنیم. موسیقی همیشه بازتاب‌دهنده و شکل‌دهنده‌ احساسات و ذهنیت غالب در هر دوره‌ای است و این دوران از موسیقی نیز مملو از نگرانی‌های جوانانه و هیپ‌هاپ سنگین بود، سبکی که احتمالاً دیگر هرگز شاهد آن نخواهیم بود. حالا با بر سر گذاشتن هدفون و شنیدن موزیک نوستالژی، وقت آن رسیده که در شکوه یکی از سال‌های ویژه دهه 90 غرق شوید.

هندزفری سونی مدل WF-C500

3,110,000 تومان مشاهده و خرید

1. Green Day – Dookie

این آلبوم را میتوانید پانک راک، پاپ پانک، یا اسکیت پانک بنامید، هرچه میخواهید. آلبوم Dookie در سال 1994 باعث شد که Green Day (و پانک راک) به جریان اصلی موسیقی راه یابد و تبدیل به یکی از صداهای شاخص دهه 90 در کنار Nirvana شود. حتی اگر طرفدار Green Day نباشید، باز هم احتمالاً برخی از ترانه‌های این آلبوم را میشناسید یا نیمی از شعرهای آن را با خود زمزمه میکنید. این آلبوم پر از آهنگ‌های ماندگار است.

بیس‌لاین‌های قابل تشخیص مایک دیرنت، درام‌های قدرتمند و خلاقانه تره کول، و آوازهای بیلی جو آرمسترانگ که از خسته به تهاجمی، از یاغی به حساس تغییر میکند، همه با هم ترکیبی از آشفتگی موزون را ایجاد میکنند که گاه زندگی‌بخش است و گاه شما را به شکستن ساز در زمین وادار میکند.

اشعار آرمسترانگ از دل یک نوجوان خسته و نگران در کالیفرنیا برخاسته است، اما این موضوعات جهانی هستند و با بسیاری از نوجوانان (و بزرگسالان) خسته و ناامید در سراسر جهان که با روابط و روزمرگی‌های زندگی دست‌وپنجه نرم میکنند، هم‌نوا میشوند. لذت خالصی در همراهی با اشعار و آوازها وجود دارد، بدون این که مهم باشد که آیا میتوانید نت‌ها را درست بزنید یا نه، تا زمانی که روح پانک را در خود حس میکنید. پس از گذشت 30 سال، Green Day هنوز هم در حال برگزاری کنسرت‌های بزرگ و فروش بلیط هستند و این آلبوم حتی توسط کتابخانه کنگره ایالات متحده از نظر فرهنگی، تاریخی یا زیباشناختی مهم شناخته شده است. که بسیار جالب است.

2. Soundgarden – Superunknown

این آلبوم بهترین آلبوم سال 1994 است و بی‌شک یکی از تاثیرگذارترین آلبوم‌هایی است که تا به حال منتشر شده است. در حالی که راکرهای افسانه‌ای سیاتل، Soundgarden، از اواخر دهه 80 با آلبوم‌های خام و پر شور مانند Ultramega OK و Louder than Love حضوری چشمگیر داشتند، آلبوم Superunknown گروه را به روح دهه 90 نزدیک کرد و همزمان به شکل‌گیری آن کمک کرد.

طنز تلخ و بیزاری از انسان در این آلبوم طولانی 70 دقیقه‌ای به وفور یافت میشود، همانطور که اشتغال ذهنی با نفرت از خود (Let Me Drown) و افسردگی (Fell on Black Days, Like Suicide, Head Down and The Day I Tried to Live) نیز در آن برجسته است. نکته مهم این است که در این آلبوم به اندازه کافی نوآوری، قدرت و خودآگاهی طنزآمیز وجود دارد که اجازه نمیدهد همه چیز به یک تراژدی پر از غم و اندوه تبدیل شود. گیتارهای برجسته، درام‌های سنگین، صدای بی‌نظیر کرنل لذت‌بخش است و البته، این آلبوم شامل آهنگ مشهور گروه، “Black Hole Sun”، است که به نوعی نمادی از نارضایتی است.

3. Nas – Illmatic

فراموش کنید که میراث این آلبوم را به مرزهای یک سال محدود کنید. Illmatic از Nas به عنوان نمادین‌ترین آلبوم هیپ‌ هاپ دهه به شمار میرود، آلبومی که سبک شهری را که بسیاری از هنرمندان پس از آن از آن الهام گرفتند، به بهترین شکل به تصویر کشید. مانند برترین آثار هیپ‌هاپ، Illmatic شما را بلافاصله به یک زمان و مکان خاص میبرد، تصاویری از بلوک‌های سیمانی، حصارهای زنجیری و سگ‌هایی که در حیاط پشتی بسته شده‌اند، در ذهنتان نقش میبندد.

دنیای Nas دنیایی است که احترام و وفاداری در آن با ناامیدی و یأس آمیخته است، دنیایی که به موازات ولی کاملاً جدا از راحتی‌های مطبوع حومه آمریکا جریان دارد. خشمگین، تأثیرگذار، با شخصیت و شاعرانه، این آلبوم بدون شک یکی از آلبوم‌های برجسته دهه 90 است، اما شاید باید فراتر برویم، Illmatic به عنوان نزدیک‌ترین نسخه به الگوی کلاسیک هیپ‌هاپ است که احتمالاً تاکنون شنیده‌اید.

4. Portishead – Dummy

این راک و هیپ‌هاپ آمریکایی هستند که این لیست را تسخیر کرده، اینکه سه‌نفره تریپ‌هاپ بریستولی Portishead توانسته با آلبوم Dummy از این شلوغی عبور کند، واقعاً شگفت‌انگیز است. این که این آلبوم بی‌نظیر اولین آلبوم آن‌ها بود، حتی بیشتر هم حیرت‌انگیز است.

این آلبوم به آهستگی آغاز میشود، با ضرب‌های ملایم و هیپنوتیزم‌کننده که تصاویری از فضایی دلگیر و مه‌آلود با حال و هوای غمگین و سرد را به ذهن می‌آورد، موسیقی آرام، مرموز و به‌شدت تاثیرگذار است. آوازهای خاص بث گیبونز شدید و خیالی هستند، اما به گونه‌ای که حتی ما را نیز به لرزه می‌اندازد. برای شنیدن تنش و شتاب کافی در قطعاتی مثل Numb ،Biscuit و Glory Box، در عین حال که در بافت غنی این ضبط غوطه‌ور میشوید، نیاز به یک اسپیکر با کیفیت بالا دارید.

این گروه به شکلی هوشمندانه از نمونه‌ها، خط و خش‌ها و لوپ‌هایی که از ضبط‌های دهه 60 و 70 گرفته شده‌اند، بهره میبرد، اما آن‌ها همچنین موسیقی خودشان را بر روی صفحه‌های وینیل ضبط کرده و سپس از دستگاه‌های پخش صفحه برای نمونه‌برداری از آن‌ها استفاده کردند. ظاهراً آن‌ها حتی به طور عمدی صفحه‌ها را با راه رفتن بر روی آن‌ها در استودیو خراب کردند تا به آن صدای “کلاسیک” برسند. اگر خرابکاری آشکار فرمت وینیل را کنار بگذاریم، Dummy ترکیبی از تکنیک‌ها، تأثیرات و یک تابلوی صوتی است که به همان اندازه که در زمان انتشار اولیه خود منحصر به فرد بود، همچنان خاص است.

5. Stone Temple Pilots – Purple

در حالی که چهارگانه مرکزی گرانج سیاتل شامل Nirvana ،Soundgarden ،Alice in Chains و Pearl Jam همگی به خاطر موفقیت‌های خود، چه در زمان خود و چه به صورت بازنگری‌شده، تقدیر شده‌اند، همیشه احساس میشد که Stone Temple Pilots، غریبه‌ای در این جمع بوده است. این احساس عجیب است با توجه به اینکه این گروه از سن دیگو بیش از 40 میلیون آلبوم در سراسر جهان فروخته است، اما هنوز هم به نظر میرسد که اندکی نخبه‌گرایی وجود دارد که این گروه را از توجه جدی دور نگه میدارد.

این نخبه‌گرایی را به کنار بگذارید. Purple پس از موفقیت آلبوم Core در سال 1992، با انرژی و سبک به صحنه آمد، پالت صوتی گروه را اندکی واضح‌تر کرد و نشان داد که این گروه قادر است یک ملودی خوب را خلق کند. Army Ants و Unglued ترانه‌های پرقدرتی هستند که تقریباً میتوانستند از آلبوم Nevermind گروه Nirvana برداشته شده باشند، در حالی که Interstate Love Song فضا را آرام‌تر میکند تا یک قطعه محبوب برای رادیو را ارائه دهد. این آلبوم از ابتدا تا انتها فوق‌العاده است.

6. Jeff Buckley – Grace

جف باکلی یک نازپرورده بیش از حد تبلیغ‌شده نبود که فقط سه موزیک خوب ساخت. او حداقل چهار ترانه عالی داشت. Grace چند سال پیش به فهرست 150 آلبوم برتر مجله Rolling Stone وارد شد، اما آن‌ها آلبوم Take Care از دریک را در رتبه 95 قرار دادند، پس هر طور میخواهید آن را تفسیر کنید. Grace نمایش نهایی این است که چگونه میتوان خطی بین حساسیت و آسیب‌پذیری ترسیم کرد، آلبومی که دو عنصر متضاد شخصیت باکلی را بررسی میکند: عاشق درمانده و راک‌استار عاشق‌پیشه.

او قطعاً توانایی لازم را داشت. با یک فالستو که اوج میگیرد و طنین‌انداز میشود، باکلی در قطعات برجسته‌ای مانند Lover You Should Have Come Over و Last Goodbye حسی از اشتیاق را به ارمغان می‌آورد، گویی همزمان یک حیوان زخمی و یک موجود نیمه‌خدایی است که به دنبال لذت دنیوی میگردد. Grace تجربه‌ای آلوده اما معنوی است.

7. The Prodigy – Music For the Jilted Generation

چه راهی بهتر برای خارج کردن تمام اضطراب و احساسات ضد اقتدارگرایانه از سیستم خودتان از طریق آلبوم Music for the Jilted Generation از The Prodigy است، که پیش از آلبوم The Fat of the Land در سال 1997 منتشر شد و شاهد رسیدن این پیشگامان موسیقی الکترونیک انگلیسی به اوج خود با یکی از خشن‌ترین و پرانرژی‌ترین آلبوم‌های تکنو/رقص تاریخ بود.

اسپیکر پارتی باکس جی بی ال مدل Encore

مشاهده و خرید

واژه «خشن» واقعاً بهترین توصیف است. حتی اگر دسترسی به یک ماشین زمان برای بردن شما به 30 سال قبل نداشته باشید، باز هم سخت است که کاملاً جذب طبیعت تب‌آلود و سرخوشانه چیزی نشوید که به یقین اولین شاهکار واقعی این گروه است. Poison ،Voodoo People ،Full Throttle. اگر بهانه‌ای نیاز دارید تا صدای اسپیکر را بالا ببرید و ضربان قلبتان را تسریع کنید، به این آلبوم گوش دهید.

8. Weezer – Weezer (The Blue Album)

اولین تلاش گروه Weezer آنقدر عجیب است که به مرز تناقض میرسد. در زمانی که گرانج در حال تسخیر جهان بود، The Blue Album ثابت کرد که راک همچنان میتواند قلبی با الهام از پاپ را داشته باشد. با این حال، هنوز هم آن ترکیب عجیب آسیب‌پذیری و تاریکی وجود دارد که باعث شد کورت کوبین و هم‌گروهانش چنین تأثیری بر مخاطبان جوان داشته باشند.

آکوردهای پرقدرت Say It Ain’t So دقیقاً از کتابچه راهنمای گرانج برداشته شده‌اند، در حالی که اشعار مرتبط با ترس از اعتیاد و فروپاشی خانواده، از زبان کوبین نیز غیرقابل انتظار نبود. Buddy Holly ممکن است نیمه طنزآمیز باشد، اما هنوز هم احساسی از آن نوع ترانه‌هایی دارد که نیرانا ممکن است نوشته باشد، اگر تأثیرات پاپی که در About A Girl نمایش داده شده بود، را به نتیجه منطقی خود میرساندند.

9. Nine Inch Nails – The Downward Spiral

شنیدن آلبوم The Downward Spiral به هیچ‌وجه آسان نیست. این موسیقی‌ای نیست که بخواهید در یک بعدازظهر تابستانی آرام برای فراموش کردن مشکلات خود گوش دهید. این آلبومی است که گاهی مانند یک حمله اضطرابی به موسیقی ترجمه شده است. شاهکار ناین اینچ نیلز به معنای فراموش کردن مشکلاتتان نیست، بلکه درباره رویارویی مستقیم با آن‌ها است، حفاری به اعماق روح و بیرون کشیدن حقایق زشت درون. مطمئناً ارزان‌تر از درمان است.

با این حال، کیفیت و عمق این آلبوم آن را برای نادیده گرفتن سخت میکند. پر از چشم‌اندازهای صوتی نگران‌کننده، اغلب ناهماهنگ، قطعات پرکاشن عجیب و صدای ترنت رزنر که از نجوا به فریاد تغییر میکند، این آلبوم میان نوجوانان بسیار محبوب است و بافت و احساس خامی دارد که بهترین سیستم‌ها میتوانند از آن بهره‌برداری کنند.

10. Notorious B.I.G – Ready to Die

عجیب است که فکر کنیم آلبوم Ready to Die از سال 1994 اولین آلبوم از دو آلبومی است که The Notorious B.I.G. منتشر کرده است. با توجه به اینکه او همچنان یک چهره برجسته در دنیای هیپ‌هاپ شرق آمریکا است، فکر کردن به این که بیگی، که در سن 24 سالگی درگذشت، تنها دو آلبوم استودیویی کامل را تا زمان مرگش در سال 1997 منتشر کرد، تکان‌دهنده است. اینکه او همچنان یک نام بزرگ است، باید نشان‌دهنده تأثیراتی باشد که این دو آلبوم برجای گذاشته‌اند. اما با اشعاری که از جنگل‌های متراکم افسردگی عبور میکردند تا به دشت‌های امیدوارانه‌تر و حتی طنزآمیز برسند، این یک آلبوم نمادین است که همچنان به همان قدرت 30 سال پیش خود ضربه میزند.

کلام آخر

این آلبوم‌ها نه تنها بازتاب‌دهنده دهه 90 میلادی هستند، بلکه به عنوان یادگاری‌های فرهنگی، تا به امروز همچنان تأثیرگذار و محبوب باقی مانده‌اند. هر کدام از این آلبوم‌ها به نوعی مسیر موسیقی را تغییر داده و الهام‌بخش نسل‌های بعدی شده‌اند. با گذشت 30 سال از انتشار این آلبوم‌ها، آنها همچنان در دل‌ها و گوش‌های عاشقان موسیقی جایگاه ویژه‌ای دارند. شنیدن این آثار نه تنها ما را به گذشته‌های نوستالژیک میبرد، بلکه نشان میدهد که موسیقی فراتر از زمان است و همیشه زنده خواهد ماند.