داستان موسیقی فیلم تایتانیک My heart will go on
در این مقاله به داستان موسیقی فیلم تایتانیک My heart will go on میپردازیم. آهنگ My Heart Will Go On اثری جاودانه است که نه تنها به عنوان موسیقی متن فیلم حماسی تایتانیک شناخته میشود، بلکه به یکی از نمادهای فرهنگی و موسیقایی دهه 90 و حتی دوران معاصر تبدیل شده است. این آهنگ که توسط جیمز هورنر ساخته و ویل جنینگز متن آن را نوشته است، با صدای خارق‌العاده سلین دیون و تنظیمات ارکسترال باشکوه والتر آفاناسیف، به اثری ماندگار در تاریخ موسیقی و سینما تبدیل شد.
از موفقیت‌های بی‌سابقه در جدول‌های موسیقی تا جوایز معتبر مانند اسکار و گرمی، این آهنگ اثری است که مرزهای زمان و مکان را پشت سر گذاشته و همچنان در دل طرفداران سینما و موسیقی جای دارد.
صدای سلین دیون با انتشار آهنگ My Heart Will Go On در سال 1997، نسل خود را تحت تأثیر قرار داد. این آهنگ که به عنوان موسیقی متن فوق‌العاده محبوب فیلم تایتانیک با بازی لئوناردو دی‌کاپریو و کیت وینسلت شناخته میشود، در تیتراژ پایانی فیلم شنیده میشود و در آلبوم موسیقی متن فیلم نیز جای دارد. اجرای احساسی و تأثیرگذار سلین دیون، همراه با داستان غم‌انگیز فیلم درباره عشاق ناکام جک داوسون (دی‌کاپریو) و رز دویت بوکاتر (وینسلت)، آهنگ My Heart Will Go On را به یک اثر جاودانه تبدیل کرده است. در ادامه، به داستان پیدایش این آهنگ نمادین میپردازیم.
ساندبار جی‌بی‌ال (JBL) با کیفیت صدای بی‌نظیر و بیس قدرتمند، انتخابی ایده‌آل برای تجربه سینمای خانگی هستند. این محصولات با طراحی زیبا و امکانات مدرنی مانند اتصال بی‌سیم و پشتیبانی از فناوری‌های صوتی پیشرفته عرضه میشوند.
معنای پشت آهنگ
آهنگ My Heart Will Go On توسط جیمز هورنر ساخته شد و ویلی جنینگز متن آن را نوشت. با این حال، این احتمال وجود داشت که این آهنگ هرگز ساخته نشود. هورنر موسیقی متن کامل فیلم را ساخته بود و بر اساس دستور کارگردان، جیمز کامرون، قرار بود موسیقی فیلم تنها شامل قطعات بی‌کلام باشد و هیچ آهنگی با متن وجود نداشته باشد. اما زمانی که هورنر در حال فکر کردن به موسیقی انتهایی فیلم بود، تصمیم گرفت از جنینگز بخواهد برای یکی از قطعاتش شعری بنویسد.
به صورت مخفیانه، هورنر و جنینگز به سلین دیون پیشنهاد ضبط این آهنگ را دادند. هورنر ورژن نمایشی آهنگ را زنده برای دیون در اتاق هتل او در سزار پالاس لاس‌وگاس اجرا کرد. دیون بعدها این آهنگ را در یک استودیو در نیویورک طی دو برداشت ضبط کرد. یک ماه بعد، هورنر نوار آهنگ را در خانه کامرون به او ارائه داد؛ جایی که برای تماشای ورژن‌ای دیگر از فیلم با جلوه‌های ویژه اضافه‌شده گرد آمده بودند.
هورنر در مصاحبه‌ای با سی‌ان‌ان به یاد می‌آورد:
«آهنگ را برای او پخش کردم و گفت: “خب، این‌ها همان تم‌های ما هستند، درست است؟” کامرون پرسید که چه زمانی این آهنگ نوشته شده و دیون آن را ضبط کرده است. من پاسخ دادم: “ما به‌تازگی آن را انجام دادیم. و میدانم که شما نمیخواهید آهنگی در فیلم باشد، اما فکر میکنم این آهنگ میتواند مناسب باشد، زیرا همه چیز درباره فیلم را خلاصه میکند.”»
سه هفته پیش از تکمیل فیلم، جیمز کامرون موافقت کرد که آهنگ My Heart Will Go On در انتهای فیلم قرار گیرد. جیمز هورنر در این‌باره گفت: «فکر میکنم تماشاگران به‌شدت جذب فیلم شده بودند و موسیقی به‌شکل فوق‌العاده‌ای با فیلم همخوانی داشت. به همین دلیل، وقتی کسی به تایتانیک فکر میکند، ممکن است به هر دو، فیلم و موسیقی، بیندیشد.»
با وجود اینکه این آهنگ بعدها به موفق‌ترین اثر حرفه‌ای سلین دیون تبدیل شد، او اعتراف کرده که در ابتدا تمایلی به ضبط آن نداشت. او در برنامه The Tonight Show Starring Jimmy Fallon گفت: «من خیلی به برنامه‌های تلویزیونی علاقه ندارم، بنابراین نمیخواستم این آهنگ را ضبط کنم.»
دیون بعدها به بیلبورد گفت: «وقتی آن را ضبط کردم، به فیلم یا رادیو فکر نمیکردم. فقط گفتم: آهنگ را بخوان و از آنجا برو.»
همسر وقت دیون، رنه آنژلیل که در سال 2016 درگذشت، کسی بود که او را قانع کرد تا ورژن نمایشی آهنگ را ضبط کند؛ ورژن‌ای که در نهایت به دست کامرون رسید. دیون و کامرون در یک نمایش خصوصی فیلم تایتانیک در نیویورک که آهنگ My Heart Will Go On را نیز شامل میشد، با یکدیگر ملاقات کردند. دیون پس از تماشای فیلم، تحت تأثیر عاطفی آن، با چشمان اشک‌بار سالن را ترک کرد.
سایمون فرانگلن، یکی از تهیه‌کنندگان آهنگ، گفت: «فکر نمیکنم جیمز کامرون هرگز کسی بوده باشد که به نظرات دیگران نیاز داشته باشد، اما مطمئنم که او شخصاً این آهنگ را درک کرد. او احساس میکرد که این آهنگ به بقیه فیلم عمق بیشتری میدهد.»
جان لاندو، تهیه‌کننده اجرایی تایتانیک، افزود: «فیلم بدون این آهنگ تأثیرگذار بود، اما چیزی برای بردن به خانه نداشت. آن‌ها توانستند یک روش طبیعی برای ادغام آهنگ My Heart Will Go On پیدا کند. این آهنگ در واقع ادامه‌ای بر اپیلوگ فیلم است.»
میراث
مانند فیلم تایتانیک، آهنگ My Heart Will Go On نیز به موفقیتی عظیم دست یافت. این آهنگ پس از انتشار در نوامبر 1997، در صدر جدول Billboard Hot 100 قرار گرفت و از آن زمان تاکنون بیش از 18 میلیون ورژن در سراسر جهان فروخته است و به یکی از پرفروش‌ترین تک‌آهنگ‌های تاریخ تبدیل شده است. این اثر در کشورهای مختلف از جمله ایالات متحده، اروپا، تایوان و نیوزیلند به رتبه اول دست یافت و جایزه بهترین آهنگ اصلی را در مراسم اسکار سال 1997 کسب کرد.
My Heart Will Go On همچنین در آلبوم سال 1997 سلین دیون با نام Let’s Talk About Love گنجانده شد؛ آلبومی که شامل همکاری با ستارگان بزرگی چون باربارا استرایسند، بی جیز و کارول کینگ بود. این آلبوم در سراسر جهان به موفقیت دست یافت و در جدول Billboard 200 ایالات متحده، جدول آلبوم‌های برتر کانادا (زادگاه دیون) و بسیاری از کشورهای دیگر صدرنشین شد.
آهنگ My Heart Will Go On برای فیلم پرفروش سال 1997، تایتانیک، نوشته شد. جیمز هورنر موسیقی این آهنگ را ساخت و موسیقی متن فیلم را نیز تنظیم کرد. هورنر، آهنگ‌ساز برجسته موسیقی ارکسترال، که در سال 2015 در سن 61 سالگی در یک سانحه هوایی درگذشت، برای بسیاری از فیلم‌ها موسیقی متن نوشته بود، از جمله Braveheart، Apollo 13 و Aliens.
متن ترانه توسط ویل جنینگز نوشته شد، ترانه‌سرایی که سابقه درخشانی در همکاری با هنرمندان چون استیو وین‌وود، رادنی کراول، بری مانیلو، اریک کلپتون، بی.بی. کینگ و روی اوربیسون دارد. در مصاحبه‌ای با Songfacts، جنینگز درباره الهام پشت متن این ترانه توضیح داد:
«جیمز هورنر که قبلاً روی پروژه‌های دیگری با او کار کرده بودم، از من خواست به خانه‌اش بروم و درباره نوشتن متنی برای تایتانیک فکر کنم. جیمز داستان فیلم‌نامه را برایم تعریف کرد و سپس تمی که برای فیلم نوشته بود را نواخت. شخصیت رز، که به گذشته نگاه میکند، تخیل من را به خود جلب کرد و من او را با بئاتریس وود، زنی که بیش از صد سال داشت و چند سال پیش در اوهای کالیفرنیا، جایی نزدیک محل زندگی‌ام در وست‌لیک ویلیج، ملاقات کرده بودم، مرتبط دانستم.»
جنینگز در ادامه گفت:«وود هنرمندی در نیویورک پیش از جنگ جهانی اول بود، در فرانسه زندگی و کار کرده بود و در نهایت به کالیفرنیا آمد و در اوهای به عنوان یک سفالگر هنرهای زیبا مشغول بود. همسرم و من تصادفاً در اوهای بودیم زمانی که فیلمی به نام Mama of Dada، یک مستند درباره زندگی وود، برای اولین بار نمایش داده شد. ما برای دیدن آن رفتیم و خانم وود که بیش از 101 سال داشت، خودش به نمایش آمد.
او با انرژی و زنده بود، درباره فیلم صحبت کرد و سپس با همه مهمانان در هتلی روبه‌روی سینما ملاقات کرد. وقتی دستم را فشرد، حس عجیبی از حیات و انرژی دریافت کردم، چیزی که پیش از آن و پس از آن هرگز تجربه نکرده‌ام.» او افزود:
«وقتی جیمز داستان فیلم‌نامه را برایم تعریف کرد، روی شخصیت رز تمرکز کردم و به بئاتریس وود فکر کردم، زنی که به اندازه کافی مسن بود تا بتواند نقش رز را در زندگی واقعی داشته باشد. من هنوز همان احساس زندگی و نیروی حیاتی را که هنگام لمس دست بئاتریس وود داشتم به خاطر دارم و از همین حس برای نوشتن متن ترانه My Heart Will Go On الهام گرفتم.
وقتی من و جیمز روی فیلم کار میکردیم، شایعاتی شنیده میشد که جیم کامرون در مکزیک دیوانه شده و بیش از حد بودجه خرج کرده است و فیلم شکست بزرگی خواهد خورد. اما این شایعات اشتباه بود. فیلم موفقیت بزرگی بود. آهنگ هم موفقیتی عظیم به دست آورد. و من هنوز در حال کنار آمدن با آن هستم. کاملاً غیرمنتظره بود.»
وقتی ویل جنینگز برای فیلم‌ها آهنگ مینویسد، معمولاً به فیلم‌نامه نگاه میکند یا ورژن اولیه‌ای از فیلم را میبیند. اما در مورد این آهنگ، او الهام خود را از روایت جیمز هورنر گرفت. جنینگز میگوید:
«همه چیز را از دیدگاه یک فرد سالخورده نوشتم که به سال‌ها پیش نگاه میکند. البته این داستان عاشقانه بود که فیلم را ساخت. جلوه‌های ویژه به شکل باشکوهی اجرا شدند، بازیگران عالی بودند، اما آنچه فیلم را ماندگار کرد، داستان عاشقانه بود.»
به گفته جنینگز، سلین دیون اولین انتخاب برای اجرای این آهنگ بود. او و هورنر قبلاً در فیلم Feivel Goes West در سال 1991 با یکدیگر همکاری کرده بودند و آهنگ Dreams To Dream را برای آن فیلم نوشته بودند. دیون ورژن نمایشی آن آهنگ را ضبط کرد، اما در نهایت این آهنگ به لیندا رانستاد رسید که در آن زمان ستاره بزرگ‌تری بود.
تا زمانی که هورنر و جنینگز آهنگ My Heart Will Go On را نوشتند، دیون به یک ستاره بزرگ تبدیل شده بود و با دو آهنگ موفق The Power Of Love و Because You Loved Me در آمریکا به رتبه اول دست یافته بود. هنگامی که هورنر این آهنگ را برای او پخش کرد، دیون با اکراه قبول کرد که آن را اجرا کند.
همسر و مدیر برنامه دیون، رنه آنژلیل، پیشنهاد کرد که او ورژن نمایشی آهنگ را ضبط کند، که همین ورژن به هورنر کمک کرد تا نظر کارگردان را جلب کند. دیون به بیلبورد گفت:
«دلم میخواست شوهرم را خفه کنم، چون نمیخواستم این کار را انجام دهم!»
زمانی که دیون ورژن نمایشی را ضبط کرد، هورنر درباره فیلم و اهمیت این آهنگ برای او توضیح داد، اما دیون فقط میخواست کار سریع تمام شود. او ورژن نمایشی را تنها در یک برداشت اجرا کرد، که در نهایت همان ورژن در فیلم استفاده شد.
این آهنگ اولین بار در آلبوم موسیقی متن تایتانیک که در 7 نوامبر 1997 منتشر شد، ظاهر شد. این آلبوم، که شامل قطعات ارکسترال هورنر بود، بیش از 15 میلیون ورژن در سراسر جهان فروخت، هرچند بیشتر آلبوم از قطعات بی‌کلام تشکیل شده بود. این موفقیت بزرگ برای Sony Records، که این آلبوم را منتشر کرد، یک امتیاز ویژه بود. آن‌ها تنها 800 هزار دلار برای حقوق این آلبوم پرداخت کرده بودند، چرا که این قرارداد پیش از نوشتن آهنگ امضا شده بود.
یک هفته پس از انتشار موسیقی متن تایتانیک، آهنگ در آلبوم انفرادی دیون با نام Let’s Talk About Love منتشر شد. این آلبوم در بیشتر نقاط جهان به رتبه اول رسید و حدود 30 میلیون ورژن در سراسر جهان فروخت. هر دو آلبوم موسیقی متن و آلبوم دیون در ایالات متحده توسط RIAA گواهینامه الماس دریافت کردند، به دلیل فروش بیش از 10 میلیون ورژن.
موفقیت غیرمنتظره و ماندگار آهنگ My Heart Will Go On بازتابی از موفقیت فیلم تایتانیک است، فیلمی که با بودجه‌ای بسیار بالا ساخته شد و ماه‌ها تأخیر داشت. این پروژه عظیم که به نظر میرسید سرنوشتی مشابه کشتی تایتانیک داشته باشد، به یک پیروزی بی‌نظیر تبدیل شد و در اکران اولیه خود با فروش 1.8 میلیارد دلاری در سراسر جهان رکوردشکنی کرد و 11 جایزه اسکار از جمله بهترین فیلم و بهترین آهنگ را برای My Heart Will Go On به دست آورد.
ورژن‌ای از این آهنگ که در فیلم استفاده شد، بسیار ساده‌تر از ورژن موجود در آلبوم‌ها و تک‌آهنگ منتشرشده بود. والتر آفاناسیف برای تهیه و تنظیم این قطعه آورده شد و آن را به یک اثر ارکسترال باشکوه تبدیل کرد که به موفقیت بزرگی دست یافت.
فیلم در تاریخ 19 دسامبر 1997 منتشر شد؛ در این زمان، موسیقی متن فیلم شش هفته و آلبوم سلین دیون پنج هفته بود که منتشر شده بودند. فیلم بسیار موفق بود و از زمان اکران خود تا آوریل 1998 در صدر جدول فروش ایالات متحده قرار داشت. آهنگ به عنوان تک‌آهنگ در 8 دسامبر منتشر شد و از ژانویه 1998 محبوبیت بیشتری یافت. پس از پایان تعطیلات کریسمس، فیلم به عنوان یک پدیده فرهنگی تثبیت شد و آهنگ در هفته آخر فوریه به رتبه اول در آمریکا رسید.
پیشنهاد میشود هنگام دیدن این فیلم در تلوزیون از ساندبار و برای دیدن در تبلت یا گوشی از هدفون استفاده نمایید.
رکوردها و افتخارات
این آهنگ پرفروش‌ترین تک‌آهنگ سال 1998 در سراسر جهان بود. در بریتانیا، 1٬312٬551 ورژن فروخت و سلین دیون را به تنها زنی تبدیل کرد که دو تک‌آهنگ با فروش بیش از یک میلیون ورژن در این کشور داشت (Think Twice در سال 1994 یکی دیگر بود). در یک نظرسنجی در سال 2010 توسط شنوندگان ایستگاه رادیویی Magic بریتانیا، این آهنگ به عنوان بهترین آهنگ فیلم در تمام دوران انتخاب شد. مقام دوم به Rule The World از Take That و مقام سوم به I Don’t Want to Miss a Thing از Aerosmith رسید.
جوایز
- این آهنگ در جوایز گرمی سال 1998 برنده رکورد سال، بهترین اجرای پاپ زنانه، آهنگ سال و بهترین آهنگ برای یک فیلم شد.
- در سال 2017، سلین دیون برای اهدا جایزه آهنگ سال در مراسم گرمی حضور یافت و این کار را به یاد همسرش، رنه آنژلیل، که سال قبل فوت کرده بود، انجام داد. او گفت:
- «هیچ‌گاه فراموش نمیکنم که همراه همسرم، رنه، بودم زمانی که My Heart Will Go On برنده جایزه گرمی برای آهنگ سال شد، 18 سال پیش.» برنده آن سال: Hello از ادل بود.
اثر فرهنگی
در دوران تسلط این آهنگ بر جدول‌های موسیقی در سال 1998، برنامه South Park یک شوخی با آن انجام داد به نام Throbbing Star که در آن شخصیت زنی آهنگ را با متن طنز اجرا میکند.
ورژن موجود در موسیقی متن فیلم 5:11 دقیقه است، در حالی که ورژن رادیویی 4:36 دقیقه طول دارد.
اجراها و دیگر اثرات
سلین دیون این آهنگ را در مراسم Billboard Music Awards سال 2017 به مناسبت بیستمین سالگرد آن اجرا کرد.
در سال 2009، موسیقی‌دان و کمدینی به نام مت مول‌هالند ورژن‌ای طنزآمیز از این آهنگ را با فلوت ضبط کرد و در یوتیوب منتشر کرد. سال‌ها بعد، بخش‌هایی از این ورژن در بسیاری از میم‌ها ظاهر شد و این ویدیو بیش از 35 میلیون بازدید به دست آورد.
کلام اخر
آهنگ My Heart Will Go On فراتر از یک موسیقی متن ساده است؛ این آهنگ توانست به نمادی از عشق، امید و ماندگاری تبدیل شود. موفقیت غیرمنتظره و گسترده آن بازتابی از قدرت موسیقی در به تصویر کشیدن عواطف انسانی است. همان‌طور که فیلم تایتانیک داستانی از عشق جاودانه را روایت میکند، این آهنگ نیز با عمق احساسی خود توانست همان پیام را به شکلی جهانی منتقل کند.
امروز، حتی پس از گذشت بیش از دو دهه، My Heart Will Go On همچنان در قلب‌ها طنین‌انداز است و تأثیر خود را به عنوان یکی از بزرگ‌ترین آثار موسیقی تاریخ حفظ کرده است. دیدن این با ساندبار جی بی ال مدل Bar 2.1 Deep Bass (MK2) تجربه‌ی شنیداری متفاوتی را برای شما ایجاد میکند.
پاسخگوی سوالات شما هستیم
دیدگاهی وجود ندارد!