تاریخچه مختصر هدفون

تاریخچه مختصر هدفون و نگاهی اجمالی به آن

در این مقاله سعی داریم نگاهی به تاریخچه مختصر هدفون بندازیم و به آن بپردازیم. امروزه تقریبا غیرممکن است که در یک شهر، محوطه دانشگاه، یا مرکز خرید قدم بزنید و چندین نفر را نبینید که هدفون‌های کوچک در گوش‌هایشان یا هدفون‌های بزرگ روی سرشان دارند که شبیه به چیزی است که خلبان یک هواپیمای 747 ممکن است بر سر بگذارد. محبوبیت هدفون‌ مدرن را شاید بتوان به واکمن سونی نسبت داد که در سال 1979 عرضه شد و به سرعت به یک نماد فرهنگی تبدیل شد.

هدفون سونی مدل WH-CH720N

5,740,000 تومان مشاهده و خرید

واکمن، به عنوان اولین پخش‌کننده موسیقی قابل حمل و مقرون‌به‌صرفه، چنان ویژگی برجسته‌ای برای جوانان حرفه‌ای شهری شد که حتی روی جلد کتاب هم ظاهر شد. اما تاریخچه هدفون به دهه 1980 بازنمیگردد. مانند بسیاری از الکترونیک‌های تجاری، هدفون‌های مدرن (و صدای استریو) بخشی از ریشه‌های خود را در ارتش دارند. با این حال، فرد یا شرکت خاصی وجود ندارد که “مخترع” هدفون باشد، بلکه چند بازیگر کلیدی بودند که هدفون را از پایگاه‌های نظامی و مراکز تلفن به خانه‌ها و خیابان‌ها آوردند.

در دهه 1890، یک شرکت بریتانیایی به نام الکتروفون سیستمی را ایجاد کرد که به مشتریان خود اجازه میداد تا به پخش زنده اجراها در تئاترها و اپراهای لندن متصل شوند. مشترکین این سرویس میتوانستند از طریق یک جفت گوشی بزرگ که زیر چانه متصل میشد و توسط یک میله بلند نگه داشته میشد، به اجراها گوش دهند. فرم و ساختار این مدل اولیه آن‌ها را به نوعی معادل دوربین‌های اپرا به صورت صوتی تبدیل کرده بود. این ایده انقلابی بود و حتی نوعی صدای استریو ابتدایی را ارائه میداد. با این حال، اولین هدفون‌ها هیچ ارتباطی با موسیقی نداشتند و برای ارتباطات رادیویی و اپراتورهای تلفن در اواخر قرن نوزدهم استفاده میشدند.

پیش از الکتروفون، مهندس فرانسوی ارنست مرسادیه در سال 1891 یک مجموعه از هدفون‌های درون‌گوشی را ثبت اختراع کرد. مرسادیه به خاطر “بهبودهای در گیرنده‌های تلفن… که باید به اندازه‌ای سبک باشند که هنگام استفاده بر روی سر اپراتور حمل شوند”، موفق به دریافت اختراع شماره 454,138 ایالات متحده شد.

پس از آزمایش‌ها و بهینه‌سازی‌های گسترده در گیرنده‌های تلفن، مرسادیه توانست گیرنده‌های کوچک‌تری تولید کند که کمتر از 1 و 3/4 اونس وزن داشتند و “برای قرارگیری در گوش مناسب بودند”. طراحی او یک شاهکار شگفت‌انگیز از مینیاتوریزاسیون بود و به طرز قابل توجهی شبیه به هدفون‌های داخل‌گوشی معاصر بود، حتی استفاده از یک پوشش لاستیکی “برای کاهش اصطکاک در برابر دهانه گوش… و به طور مؤثر گوش را از صداهای خارجی بستن” نیز در آن وجود داشت.

آیا هدست‌های تلفن به قبل از ثبت اختراع مرسادیه در سال 1891 بازمیگردند؟ تا حدودی، اما آنها اشیائی شبیه به مهار شانه‌ای بودند که به سختی با تعریف امروز مطابقت دارند. بنابراین بیایید به تولد هدفون‌ مدرن بپردازیم. در سال‌های منتهی به جنگ جهانی اول، دریافت نامه از کسب‌وکارهای کوچک و مخترعان که محصولات و مهارت‌های منحصر به فرد خود را پیشنهاد میدادند، برای نیروی دریایی غیر معمول نبود. در سال 1910، یک نامه به‌خصوص به یادماندنی که با جوهر بنفش روی کاغذ آبی و صورتی نوشته شده بود، از ناتانیل بالدوین، اهل یوتا، رسید.

این نامه با یک جفت هدست تلفنی نمونه برای آزمایش نظامی همراه بود. درخواست به‌طور فوری جدی گرفته نشد، اما این مدل ها در نهایت آزمایش شدند و بهبود چشمگیری نسبت به مدل مورد استفاده در آن زمان توسط اپراتورهای رادیویی نیروی دریایی داشتند. هدفون‌های بیشتری برای آزمایش درخواست شد و بالدوین با هزینه خود این درخواست را اجابت کرد.

هدفون سونی مدل INZONE H3

مشاهده و خرید

نیروی دریایی به بالدوین پیشنهاد کرد که چند تغییر جزئی را اعمال کند، که او بلافاصله آن‌ها را در طراحی جدیدی که هنوز هم بزرگ و دست‌وپاگیر بود، ولی برای استفاده روزانه راحت بود، اعمال کرد. نیروی دریایی سفارشی برای هدفون‌های بالدوین داد، اما متوجه شد که او آن‌ها را در آشپزخانه خود تولید میکرد و فقط میتوانست 10 عدد در هر بار تولید کند.

اما چون این هدفون‌ها بهتر از هر مدل دیگری بودند که تاکنون آزمایش شده بود، نیروی دریایی محدودیت‌های تولید بالدوین را پذیرفت. پس از تولید چند ده مدل، مهار سر بیشتر بهبود یافت و طراحی آن به دو میله سیمی قابل تنظیم با پوشش چرمی کاهش یافت که در هر انتها به گیرنده‌ای متصل میشد که حاوی یک مایل سیم مسی بود.

این هدست جدید بلافاصله موفقیت‌آمیز بود و نیروی دریایی به بالدوین توصیه کرد که این مدل جدید هدفون را ثبت اختراع کند. با این حال، بالدوین به دلیل اینکه این نوآوری را بی‌اهمیت میدانست، از این کار خودداری کرد. برای افزایش تولید، نیروی دریایی میخواست بالدوین را از آشپزخانه‌اش در یوتا به یک کارخانه بزرگ‌تر در ساحل شرقی منتقل کند.

اما ناتانیل بالدوین یک چندهمسری بود و نمیتوانست یوتا را ترک کند. یک تولیدکننده دیگر به نام شرکت Wireless Specialty Apparatus Co از این وضعیت مطلع شد و با مخترع همکاری کرد تا کارخانه‌ای در یوتا بسازد و هدفون‌ها را تولید کند. توافق با Wireless Specialty یک شرط بزرگ داشت: این شرکت هرگز نمیتوانست قیمت هدست‌هایی که به نیروی دریایی ایالات متحده فروخته میشد را افزایش دهد.

نوآوری بزرگ بعدی در طراحی هدفون‌ها پس از جنگ جهانی دوم، با ظهور صدای استریوفونیک و تجاری‌سازی گسترده این فناوری رخ داد. شرکت ضبط EMI در سال 1957 پیشگام ضبط‌های استریو بود و یک سال بعد، اولین مدل‌های استریو تجاری توسط موسیقیدان و کارآفرین، جان کاس، بنیان‌گذار شرکت Koss، ساخته شد. koss از یک دوست درباره یک “نوار صوتی دو گوشی” شنید و از شنیدن صدای آن از طریق یک جفت هدفون نظامی بسیار هیجان‌زده شد. با تصمیم به آوردن این صدا به عموم مردم، کاس یک سیستم کامل “گوشی‌دادن خصوصی”، به نام Koss Model 390، را توسعه داد که شامل یک فونوگراف، جک‌های اسپیکر و هدفون در یک بسته کوچک بود.

تنها مشکل این بود که مدل های تجاری سازگار با فونوگراف جدیدش وجود نداشتند. همه آنها برای ارتباطات یا هواپیماهای جنگی ساخته شده بودند. کاس با یک مهندس صوتی صحبت کرد و آنها به سرعت یک مدل نمونه‌سازی موقتی را ساختند. طراحی اصلاح‌شده از دو کاپ پلاستیکی قهوه‌ای که درایورهای سه اینچی را در خود داشت و توسط یک پوشش پلاستیکی سبک و سوراخ‌دار و پدهای فومی محافظت میشد، ساخته شد.

این‌ها با یک میله فلزی خمیده متصل شده بودند و هدفون‌های Koss SP-3 به دنیا آمدند. حالا همه چیز کامل بود. عاشقان موسیقی هدفون‌های استریوفونیک را به دلیل کیفیت صدای بهترشان، که با استفاده از سیگنال‌های مختلف در هر گوش میتوانست صدای یک سالن کنسرت را به خوبی بازسازی کند، پذیرفتند. این طراحی در نمایشگاه تجاری های-فای در میلواکی در سال 1958 معرفی شد و تقریباً بلافاصله توسط سایر تولیدکنندگان کپی شد و طراحی هدفون‌ها را برای سال‌های متمادی در سراسر جهان استاندارد کرد.

نکته جالبی که در این داستان وجود دارد، اشاره نظریه‌پرداز رسانه، فریدریش کیتلر است که در حالی که ممکن است کاس اولین هدفون‌های استریو واقعی را ساخته باشد، اولین افرادی که واقعاً صدای استریوفونیک را از طریق هدفون تجربه کردند، اعضای نیروی هوایی آلمان در طول جنگ جهانی دوم بودند. در کتاب خود “گرامافون، فیلم، ماشین‌تحریر”، کیتلر سیستم رادار نوآورانه‌ای را که توسط نیروی هوایی آلمان در طول جنگ جهانی دوم استفاده میشد، توصیف میکند که به خلبانان هدفون‌پوش اجازه میداد به مقصد برسند و بمب‌افکن‌ها بدون دیدن بصری هدف خود، محموله را به دقت رها کنند.

هنگامی که خلبانان به هدف خود میرسیدند، دو سیگنال رادیویی در یک نت پیوسته ادغام میشدند. همانطور که کیتلر مینویسد از لحاظ تاریخی، آنها اولین مصرف‌کنندگان استریوفونی هدفون بودند که امروزه بر همه ما کنترل دارند.

طراحی‌های ذکرشده تنها بخشی از توسعه‌های برجسته در تاریخ صدای شخصی هستند. احتمالاً اختراعاتی حتی قدیمی‌تر وجود دارند و مطمئناً افراد بسیار زیادی هستند که باید برای سهمشان در توسعه هدفون‌های مدرن که به ما اجازه میدهند با موسیقی صدای موتورهای هواپیما را خاموش کنیم، در حالی که در حال تماشای یک بازی بیسبال هستیم به تحلیل‌های دقیق گوش دهیم و با صدای شخصی خود در خیابان قدم بزنیم، تشکر کرد.

کلام آخر

تاریخچه هدفون‌ها نشان‌دهنده ترکیبی از نوآوری‌های مهندسی، نیازهای نظامی و تجاری و تحولات فرهنگی است. از اولین مدل‌های بزرگ و دست و پاگیر تا هدفون‌های ظریف و پیشرفته امروزی، هر مرحله از توسعه این دستگاه‌ها تأثیر زیادی بر چگونگی گوش دادن به موسیقی و ارتباطات ما داشته است. هدفون‌هایی که ابتدا برای استفاده‌های نظامی و ارتباطات تلفنی طراحی شده بودند، امروزه به یکی از وسایل ضروری زندگی مدرن تبدیل شده‌اند.

با نگاه به گذشته، روشن است که توسعه هدفون‌ها بازتابی از نیازها و خواسته‌های زمانه بوده است و احتمالاً در آینده نیز با پیشرفت‌های فناوری و تغییرات فرهنگی، تغییرات بیشتری را در طراحی و عملکرد این دستگاه‌ها شاهد خواهیم بود. هدفون‌ها نه تنها وسیله‌ای برای گوش دادن به موسیقی، بلکه نمادی از تکامل تکنولوژی و تغییرات اجتماعی هستند که به شکلی ناگسستنی با زندگی روزمره ما پیوند خورده‌اند.