داستان فیلم مرا تا ماه ببر (Fly Me to the Moon)
فیلم مرا تا ماه ببر (Fly Me to the Moon) به کارگردانی گرگ برلانتی، تلاش میکند داستانی پیچیده و چندجانبه را در قالبی سرگرم‌کننده ارائه دهد. با بازیگران مطرحی همچون اسکارلت جوهانسون و چنینگ تیتوم، این فیلم سعی دارد ترکیبی از کمدی رمانتیک، پارودی نظریه‌های توطئه و درام تاریخی را به تصویر بکشد. با این حال، عدم تمرکز و پردازش کامل هر یک از این عناصر باعث میشود تا فیلم به یک کولاژ ناهماهنگ از ایده‌ها و داستان‌ها تبدیل شود. در صورتی که این فیلم را با موبایل خود میبینید، حتما از هندزفری اصل استفاده کنید و آن را به بهترین شکل ممکن تنظیم کنید تا لذت دو چندان ببرید.
در طول 132 دقیقه خود، فیلم مرا تا ماه ببر Fly Me to the Moon به کارگردانی گرگ برلانتی، هیچ‌گاه نمیداند که چه میخواهد باشد. آیا این فیلم یک کمدی رمانتیک است؟ یک کمدی دیوانه‌وار؟ یا شاید یک پارودی از نظریه‌پردازان توطئه و فرضیه‌های بی‌پایه و اساس آن‌ها؟ یا شاید یک سفر به تخیلات تاریخی؟ یا حتی یک نگاه نوستالژیک به زمانی که چیزی الهام‌بخش مانند فرود بر ماه ما را از زشتی‌های جنگ ویتنام منحرف میکرد؟
همه این عناصر به نوعی در این فیلم یافت میشوند، اما هیچ‌کدام به خوبی پرداخته نشده‌اند. Fly Me to the Moon بیشتر شبیه یک کولاژ از ایده‌ها و نکات داستانی است که دائماً برای زمانی روی پرده رقابت میکنند. اگرچه لحظاتی درخشان در فیلم وجود دارد، دیالوگ‌ها کلیشه‌ای هستند، شیمی رمانتیک بین بازیگران اصلی، اسکارلت جوهانسون و چنینگ تیتوم، کاملاً مرده است و پرده سوم فیلم به طرز بی‌رحمانه‌ای ضعیف است.
بعد از یک مقدمه که سعی در معرفی رقابت فضایی و توضیح اضطراب ناسا برای فرود آوردن یک انسان بر روی ماه (و بازگرداندن او به زمین) تا قبل از 31 دسامبر 1969 دارد، فیلم مرا تا ماه ببر مخاطبان را به بازآفرینی قابل قبولی از کیپ کندی در اواخر دهه 1960 میبرد، زمانی که آماده‌سازی‌ها برای فرود آپولو 11 در اوج خود بود.
کلی جونز (جوهانسون) یک نخبه تبلیغاتی نیویورکی است که با روش‌های نه چندان شرافتمندانه توسط یکی از دستیاران ارشد نیکسون، مو برکوس (وودی هارلسون)، برای تبلیغ و بازاریابی ناسا و به‌ویژه مأموریت استخدام میشود. اهداف رئیس‌جمهور کمتر به علم مربوط میشود و بیشتر به اطمینان از این که جهان باور کند ایالات متحده در رقابت فضایی پیروز شده است.
کار کلی او را با مدیر پرواز، کول دیویس (تیتوم)، که طرفدار شفافیت و مخالف حواس‌پرتی است، در تضاد قرار میدهد. مفهوم جعل فرود بر ماه (فیلم‌برداری آن در یک استودیو با صحنه‌ای شبیه به سطح ماه) در نیمه دوم فیلم معرفی میشود. مو تصمیم میگیرد که یک “جایگزین” لازم است در صورتی که واقعیت طبق انتظار پیش نرود و در مرحله‌ای بعد، او تصمیم میگیرد که مهم نیست چه اتفاقی برای سفر آپولو 11 رخ دهد، بینندگان باید تنها تصاویر جعلی و پولیش‌شده را ببینند.
او کلی را برای هدایت این تلاش استخدام میکند و به او وعده یک هویت جدید میدهد که گذشته پر اشکالش را پاک میکند. اما کلی دچار تضاد میشود، زیرا میداند مشارکت او به عنوان یک خیانت توسط کول دیده خواهد شد. اگرچه لحن سبک و تلاش‌های فیلم برای شوخی آن را به یک کمدی تبدیل میکند، اما لحظات قوی‌تر آن به سمت درام متمایل میشوند.
یادآوری‌های تراژدی آپولو 1 در سال 1967 (که در آن سه فضانورد، گاس گریسوم، اد وایت و راجر چافی، در آتش‌سوزی که ماژول فرماندهی را در طول تمرین پرتاب بلعید، کشته شدند) با احترام و وقار مورد توجه قرار میگیرند، به ویژه در نحوه‌ای که نگرش کول نسبت به کارش و مسئولیت‌هایش به فضانوردان را شکل میدهد.
او در چندین نوبت دیده میشود که به باغ کوچکی در کنار یادبود مجتمع پرتاب 34 رسیدگی میکند. مواردی وجود دارد که طبیعت بزرگ مأموریت ناسا برای بیننده آشکار میشود و حس میشود که کار بر روی این برنامه چگونه بوده است. اگرچه قدرت ستارگان فیلم را جوهانسون و تیتوم فراهم میکنند، اما یک شخصیت فرعی اثری از خود به جا میگذارد: معاون مدیر پرواز، هنری اسمالز، یک مهندس نوعی که توسط ری رومانو بازی میشود.
هنری یک مرد معمولی با رویاهای بزرگ است که شغل روزانه‌اش را با نقش خود به عنوان یک همسر و پدر مدیریت میکند. واضح‌ترین عنصر DNA فیلم Fly Me to the Moon، عنصر کمدی رمانتیک است، اما فیلم در ارائه کامل زوج مرکزی ناکام میماند. جوهانسون به تنهایی یک حضور سرگرم‌کننده و پرانرژی است، اما تیتوم بیش از حد محفوظ و تودار است.
ملاقات اولیه آن‌ها امیدوارکننده است و بیننده را مشتاق میکند تا ببیند که چیزها چگونه پیشرفت میکنند، اما باقی رابطه به طرز بدی میسوزد. 30 تا 40 دقیقه پایانی چیزی شبیه به یک آشفتگی است، شامل شلوغی‌های مختلفی که به نظر میرسد به فیلمی دیگر تعلق دارند. زیربنای توطئه جعل فرود بر ماه به طرز بی‌هدفی وارد شده است و هدفی جز طولانی کردن زمان فیلم و ایجاد پیچیدگی در رابطه در حال رشد کول و کلی ندارد.
کلام آخر
فیلم “مرا تا ماه ببر 2024” تلاش میکند تا با ترکیب ژانرهای مختلف و بازآفرینی دوران رقابت فضایی، تماشاگران را جذب کند، اما در انجام این کار موفق نمیشود. اگرچه لحظاتی درخشان و بازیگرانی مطرح دارد، ولی دیالوگ‌های کلیشه‌ای، شیمی ضعیف بین بازیگران اصلی و پرده سوم ناموفق، باعث میشوند تا فیلم نتواند تاثیرگذار باشد. با این حال، همچنان میتوان از برخی جنبه‌های تاریخی و کمدی آن لذت برد، هرچند که این فیلم نمیتواند به عنوان یک اثر برجسته در میان فیلم‌های هم‌نوع خود شناخته شود.
جذابیت فیلم های امروزی دیگر فقط نمایش بازیگران و تصویر آن نیست، یکی از راه هایی که باعث این میشود که از دیدن این فیلم لذت بیشتری ببرید، استفاده از سینما خانگی و ساندبار است که شما میتوانید در اتفاقات تاریخی که ذکر شد غرق شوید.
پاسخگوی سوالات شما هستیم
دیدگاهی وجود ندارد!